Το μετόχι του μοναστηριού
Αγίας Τριάδας Βελβεντού είναι κτισμένο στους πρόποδες των Πιερίων σε μια
πραγματικά όμορφη και μαγευτική τοποθεσία.
Το κτιριακό συγκρότημα του μετοχιού παλαιότερα περιβάλλονταν με τοίχο και ο αυλόγυρος χωρίζονταν με μεσότοιχο δύο τμήματα, σε βόρειο και νότιο, που το καθένα είχε ξεχωριστή πύλη. Στο βόρειο τμήμα ήταν η εκκλησία και ο Ξενώνας. Στο νότιο οι αποθήκες και το μαγειρείο. Ο ξενώνας του μετοχιού καταστράφηκε από πυρκαγιά κατά το 1790—1791, αλλά ξανακτίσθηκε το 1792. Στον εσωτερικό χώρο του μετοχιού μετά την απελευθέρωση έγιναν πολλές μεταβολές. Η παλιά εκκλησία, που ήταν ετοιμόρροπη, κατεδαφίστηκε το 1921 και στο χώρο της κτίστηκε νέα, πιο μεγάλη, με πρωτοβουλία της Αδελφότητας Κυριών «Αγία Τριάς» και με τη συνδρομή όλων των κατοίκων. Το τέμπλο του νέου ναού έγινε το 1924 και τα εγκαίνια του ναού το 1925, από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κίτρους. Η πιο παλιά εικόνα του ναού είναι της «Ζωοδόχου Πηγής» και χρονολογείται από το 1845.0 ξενώνας, που είχε κτισθεί το 1792, κρί9ηκε ετοιμόρροπος και κατεδαφίστηκε το 1934, όπως και τα άλλα κτίσματα. Με δαπάνη του εκκλησιαστικού ταμείου, στα νοτιοδυτικά του αυλόγυρου, κτίστηκε διώροφο κτίριο, ξενώνας, που στο ισόγειο έχει ένα δωμάτιο για την κανδηλανάφτρα, μαγειρείο και αποθήκη. Ο πρώτος όροφος έχει δύο δωμάτια και μια μεγάλη σάλα. Πάνω από τη βόρεια είσοδο του αυλόγυρου κτίστηκε μικρό κωδωνοστάσιο.
Η πίστη
των ευσεβών χριστιανών του Βελβεντού και των περιχώρων προς την Αγία Τριάδα
ήταν και είναι πολύ μεγάλη. Προς αυτήν έστρεψαν τον νου και την καρδιά τους
όσοι ζητούσαν λύτρωση και παρηγοριά. Εδώ, στο Μετόχι, έφερναν οι δυστυχισμένες
μάνες τα άρρωστα παιδιά τους και οι γυναίκες τούς σχιζοφρενείς συζύγους τους
και ζητούσαν, με προσευχή και νηστεία, τη γιατρειά των δικών τους. Μετά από 40
μέρες οι άρρωστοι ή γιατρεύονταν τελείως, ή πέθαιναν. Η δύναμη της Αγίας
Τριάδας λύτρωνε τους πιστούς από τη φοβερή δοκιμασία.
Το Μετόχι πανηγυρίζει του Αγίου Πνεύματος για όσους δεν μπορούν να ανεβούν
στο Μοναστήρι. Πανηγυρική θεία λειτουργία γίνονταν και το «μ’ σουσαράκουστο»,
της Σταυροπροσκυνήσεως, οπότε ο ιερέας μοίραζε στους προσκυνητές αγκίτσια και
αμάραντο, που τα φύλαγαν με ευλάβεια στο εικόνισμα, όπως, επίσης, και την
Κυριακή των Βαΐων, οπότε ο ιερέας μοίραζε σ’ όλους τα «Βάια», ένα κλωνάρι έλατο
ή δάφνη.